Did I tell you that I love cats? Yes I did:))) But then, did I tell you that I love doing puzzles?
Today Guney came home with two sweet surprises: two cat puzzles, each cuter than the other:)) One is a work of Eugene Ivanov, 1000 pieces, but the pieces are very small and the whole thing is A3 in size. This one might be a little tiresome, I have never done a puzzle with small pieces, but I suppose I will catch a grip soon:))
What would be our favorite way to spend our precious and very limited time in Burhaniye? Photographing cats of course :). Cats, along with dogs, are the most fun and photogenic friends we have in this world. I am especially in love with the little one in the last photos. Sure it will grow up to be a gorgeous cat- it looks so much like the kitten days of my old boy Asil :).
Burhaniye’ye gidiyoruuuuz. Biraz temiz hava alacağız(oksijen sarhoşu olacağız), biraz da aile ortamı yaşayacağız en şevkatlisinden (ve de en güzel yemeklisinden).
Uçaktan görebildiğimce dışarıyı seyretmeyi çok severim, gündüz ve gece, iki türlü de çok apayrı şekilde keyiflidir benim için. Gündüz vakti tarım alanları, yeşilin onlarca, yüzlerce değişik tonuyla boyanmış gibi durur, çok güzeldir. Gece yolculuklarında da ulaşım ağı ve yerleşimler çok net okunur bütün ışıklarıyla, bir görsel şölen, sanki gerçek değilmiş gibi. İstanbul.. Artık gerçekten de bilimkurgu gibi algılanabilecek nitelikte bir büyüklüğe sahip.. Bir şehir plancısı olarak, uçakta pencereden dışarı bakınca bu kadar capcanlı ve gerçek bir gece haritası görünce çok heyecanlandım ve ne yazık ki bir o kadar da üzüldüm İstanbul’un inanılamaz büyüklüğüne..
This weekend Güney and I wanted to take a break from work and promised to at least go out for tea/coffee. What to wear? The weather is unstable, kinda better than a few days back though- yes, it is vest time! A light dress with a patchwork pattern, and a warm vest. I am absolutely against fur, but love faux fur for texture. The Zara vest in this outfit felt so real when I first touched it that I immediately withdrew my hand, grossed out thinking it really is sheep fur. Then I checked the inner label and voila, 100% polyester, no problem here. Hands back on- aww so fluffy! Toasty!
Our café escapade lasted about two hours, we returned home bummed with due work on our minds. Still, a break is a break 🙂
Fall brought a lot of black onto the shelves and displays. And frankly, I am glad it did.Sometimes I complain about going out and not seeing a single soul in any other color than black and gray, as if there was some sort of mass mourning, only to find myself in all black. I really love wearing black- I have to admit that living with several cats for years makes it a bit of a struggle though. (And now you know that none of my cats are black) Despite the struggle and the gloom, I will stick to wearing black because it is also a very elegant and pure choice..
Kanser benim ailemin şimdiye kadar tanıştığı en üzücü şey oldu. Babamı aldı bizden. Babamın hastalığı boyunca her günü hem ölüm korkusu hem de sanki her gün yeni bir bebeğimiz olmuşcasına bir yeniden doğma/iyileşme heyecanı yaşayarak geçirdik, bu ikisi arasındaki gelgitler öylesine yorucu ki… Sonrası zaten felaket… Babam öleli 5 ay oldu, 5 aydır ben her gün öldüm.
Babamı kaybettikten sonra kanser ve yaşadığımız süreç ile ilgili çok fazla şey yazmak ve paylaşmak istedim ama kanser ile ilgili yazacaklarımın kanser hastalarının veya onların çevrelerinin canını acıtma ihtimalini göz önünde bulundurdum ve bu zamana kadar direkt kanser ile alakalı bir şeyler yazıp paylaşmadım. Bu konuda yazılmalı mı yazılmamalı mı hala tam olarak karar veremiyorum.
Benim dileğim bu hastalığın varlığını bilen, ama çevrelerinde bu hastalığa yakalanan insanlar olmadığı için durumun ciddiyetini gözardı eden, sonsuza kadar kanser onlara dokunmayacakmış, öyle bir hastalık yokmuş gibi davranan insanların bilinçlenmesi. Yani kanser bilincinin ailesel ya da çevresel tecrübe ile öğrenilen bir şey olmaması lazım, çok önceden oluşması sağlanmalı her kişide. İşte bu sebeple belki de bilenlerin bilmeyenlere anlatması lazım. Çünkü kanser ile yapılan savaşın zorluğu, kanserin ilk teşhis edildiği evreye göre değişiyor, “keşke”ler yaşamamak için herkesin en azından ilk aşamalarda belirti veren kanser türlerinin bilincinde olup kontrollerini yapması ve yaptırması gerekiyor. İleri evrelerde teşhis konulan durumlarda hastalık çok tehditkar bir hal almış oluyor, bu zor durumu en azından ilk evrelerde belirti veren kanser türlerinde yaşamamaya çalışmak çok önemli. Meme kanseri de ilk evrelerinde teşhis edilebilen kanser türlerinden biri. Kontrollerinizi yapın, önlemlerinizi alın. “Bana olmaz” dememeli. “Bana olmaz” asla demeyin.
Kalbimi daha fazla yormadan söyleyebileceklerim bunlar. Herkes kendine lütfen iyi baksın.
Bugün Premiere Vision İstanbul’u ziyaret ettim. Çok hasta ve yorgun olmama rağmen harika vakit geçirdim. Desen ve doku delisi bir insanım. Yüzlerce kumaşa dokundum. Jakarlı kumaşlar.. Hepsinin dokunuşu, görünüşü nasıl da farklı, nasıl da eğlenceli. Hiç görmediğim desenler.. Desen içinde kaybolunası apayrı bir dünya.. Gözlerimi ve ellerimi renklere, şekillere ve dokulara doyurdum. Bunların dışında vaktimin çoğunu Promostyl‘in standında trend tahmin yayınlarını inceleyerek geçirdim diyebilirim. Çok güzel insanlarla tanıştım, hoş sohbetler ettik. Tüm hastalığımı ve yorgunluğumu unutturur nitelikte keyifli bir gündü..
Finally autumn is here! To me, autumn is the time to literally cool down and relax after the overwhelmingly hot Istanbul summer. A time to hit the film festivals, concerts, exhibitions and fairs that frequent the city.. A time to get to work without distractions.. I have always embraced this beautiful season with love and excitement. Never once with sorrow.
So, welcome autumn…